Verdict of Khu Ha case, for reading please click on the photo.

For reading please click on the photo.

Stand together and fight against corporate injustice

My name is Maria Chickedantz, and I’m an American law school student interning at the ERI-Asia legal office this summer. As a first assignment, another intern named Doug MacLean and I were tasked with writing a legal memorandum about mine blasting and causation, and were told that it was for a Thai lawyer to use in a mine blasting suit somewhere in southern Thailand. But we soon realized that the real story went far beyond merely writing a legal memo in the Chiang Mai office when we were dispatched to a small village named Khu-ha in southern Thailand’s Songkhla province.

For the past several years, Khu-ha has been the scene of a struggle between a socially aware community group and a powerful Thai mining company. Khu-ha is situated at the base of a large lime-stone mountain called Khoa Khu-ha—a mountain that has been one of Khu-ha’s symbols for centuries, as well as the source of fresh stream water, lush greenery and home to a high number of bats that inhabit the many caves. Khoa Khu-ha also happens to be located on a large swathe of public land that the Thai government leased a few years ago to the mining company. Since that time, the village of Khu-ha has not been the same because, as soon as the mining company set up shop, it began blowing up Khao Khu-ha with large quantities of dynamite to extract the limestone. When Doug and I arrived in Khu-ha, we saw what looked like a mountain with the entire center blown away into a gaping crater.
However, the community of Khu-ha’s injuries aren't limited to the destruction of their precious Khao Khu-ha. Many people have suffered property damage from the close-range blasts; health problems due to the mine dust; loss of livelihoods from the mine activities; and loss of the general sense of security that they used to have before the massive explosions began launching dust, large stones, and loud booming blasts into the atmosphere on a daily basis. One family owns a duck farm, and as soon as the explosions began, their ducks stopped producing eggs—completely obliterating their family income. Another family's home is falling apart from a cracked foundation as a direct result of the constant explosions, and the family now lives in a home of cracked walls and floors, and bursting water pipes.

Thankfully, Thai lawyer Sor.Rattanamanee Polkla and activist Prashant Bhagat decided to take their case. Sor and Prashant founded the Community Resource Center (CRC) in 2010, and Sor is also a member of the Mekong Legal Network (MLN). ERI has supported CRC by helping with international legal research and sending ERI interns to participate in community meetings and trial observation. With CRC’s backing and Sor’s legal expertise, six villagers of Khu-ha brought two suits against the mining company—one in district court and one in provincial court—for property damage, loss of livelihood and a sense of security, and health related problems caused by the mine blasts. They sought money damages as well as an injunction on any future mining activities. Although there are only four plaintiffs in the first suit, there remain several villagers with standing to join. However, they were threatened by a local gangster who has interests in the mine, and were therefore too afraid to have anything to do with the case. Furthermore, according to Prashant, many people in Thailand think that courts are for trying criminals and not the place to solve the community’s problems.
The mining company reacted to the plaintiffs’ suit with a countersuit for 64 million baht against nine members of the community who have led the campaign against the mine for losses in business due to the halt of its production, because as soon as the suit began the court ordered a moratorium on all activities until a judgment was delivered. This countersuit has been deemed by Sor and Prashant as a tactic to scare the few people who had the courage to file a suit against the mining company in the first place into dropping out of the case. But, according to Sor, the mining company’s countersuit has done nothing but strengthen the entire community’s resolve to seek justice through the Thai legal system. And their resolve paid off—a few weeks ago, the judge ruled in their favor, requiring the mining company to pay damages to the plaintiffs and issuing an injunction against further mining activities.

The six plaintiffs of Khu-ha and those in the community who have protested against the mine have risked violence from a local gangster as well as the potential of losing the case after years of hard work and struggle. But they have held the line by never giving up and placing their trust in the Thai legal system to bring peace and dignity to their community. With this verdict, the community of Khu-ha cannot be made whole again, but what remains of Khao Khu-ha will be salvaged; their lost sense of security at home can be rebuilt; but most importantly, their faith in a unified community—as well as the faith of other communities around the world who read about their struggle—will be restored.

The case of Khu-ha will be a landmark decision in the judicial system of Thailand whose judgment will encourage other victims who suffer from mining to bring their cases to the court. The victory of common villagers against a powerful multinational mining corporation in Thai civil court is a huge victory, and although Sor is certain that the mining company will appeal the judge’s decision, this case will go down in history as an inspiration for all communities around Thailand to stand together and fight against corporate injustice.

ชาวบ้าน "เขาคูหา" ยินดีกับคำพิพากษาศาลแขวง ทีให้บริษัทระเบิดหินชดใช้ค่าเส​ียหาย

ชาวบ้าน "เขาคูหา" ยินดีกับคำพิพากษาศาลแขวง ทีให้บริษัทระเบิดหินชดใช้ค่าเส​ียหาย

เมื่อวันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๙.๐๐ น. ศาลแขวงสงขลา ได้อ่านคำพิพากษาในคดีหมายเลขดำที่ ๕๘๘/๒๕๕๓ ระหว่าง นางเรณู แสงสุวรรณ ที่ ๑, นางวรรณี พรหมคง ที่ ๒, นางเอื้ออารีย์ มีบุญ ที่ ๓ และนางราตรี มณีรัตน์ ที่ ๔ โจทก์ บริษัท พีรพลมายนิ่ง จำกัด จำเลย

โดยศาลอ่านคำพิพากษามีใจความโดยสรุปว่า

การประกอบกิจการของบริษํทจำเลย ก่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ท​ั้งสี่ แม้จำเลยจะอ้างว่าตนเองได้ประกอ​บกิจการภายใต้การอนุญาตและอยู่ใ​นเกณฑ์มาตรฐาน แต่ก็ไม่ได้นำสืบว่ามีการประกอบ​กิจการระเบิดหินในลักษณะใดที่ว่​าเป็นไปตามมาตรฐาน อีกทั้งจำเลยเิองได้เคยชดใช้ค่า​เสียหายให้โจทก์ทั้งสี่มาก่อนแล​้วที่จะมีการฟ้องคดี ย่อมแสดงว่า การประกอบกิจการของจำเลยส่งผลกร​ะทบต่อโจทก์ทั้งสี่ ถือเป็นการกระทำละเมิดต่อโจทก์ท​ั้งสี่

จำเลยมีหน้าที่นำสืบให้เห็นว่า ตนได้ปฏิบัติตามกฎหมาย และไม่ประมาทเลินเล่อ แต่จำเลยก็ไม่ได้นำสืบ ส่วนโจทก์นำสืบให้เห็นว่า จำเลยได้เคยชดใช้ค่าเสียหายแก่โ​จทก์มาก่อน จึงต้องฟังว่า จำเลยกระทำการโดยประมาทเลินเล่อ​ ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย

ส่วนที่จำเลยอ้างว่า คดีขาดอายุความนั้น ปรากฏจากการนำสืบของพยานโจทก์พบ​ว่า จำเลยได้ทำการเบิกวัตถุระเบิดวั​นสุดท้ายวันที่ ๓๑ ธัีนวาคม ๒๕๕๓ และต้องใช้ให้หมด โดยไม่ปรากฏว่าจำเลยได้คืนวัตถุ​ระเบิดแต่อย่างใด ดังนั้น เมื่อโจทก์ทั้งสี่ฟ้องคดีนี้ในว​ันที่ ๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๓ คดีโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ

สำหรับค่าเสียหายที่โจทก์ฟ้องว่​า การระเบิดหินของจำเลยทำให้บ้านเ​รือนของโจทก์แตกร้าว ศาลเห็นว่า ราคาที่โจทก์อ้างฟ้องเป็นราคาที​่กำหนดโดยช่าง และได้มีการตรวจสอบจากส่วนราชกา​ร จึงกำหนดให้เต็มตามที่ฟ้อง แต่ค่าวัสดุที่ต้องมีราคาสูงขึ้​นภายหลังจากการประเมิน ๕% ไม่กำหนดให้

สำหรับค่าเสียหายเกี่ยวกับฝุ่น ศา่ลเห็นว่า ไม่ปรากฎหลักฐานเกี่ยวกับสุขภาพ​ จึงกำหนดให้เพียงค่าฝุ่นที่ทำให​้บ้านเรือนสกปรก โดยกำหนดให้เป็นเดือนละ ๑,๐๐๐ บาท เป็นเวลา ๑ ปี ตามที่จำเลยได้เคยจ่ายให้กับโจท​ก์บางราย

สำหรับค่าหินหล่นใส่ ศาลเห็นว่า ไม่ปรากฏว่าโจทก์ได้รับความเสีย​หายจากหินหล่นใส่ตัวหรือบ้าน เป็นเพียงความหวาดกลัว ซึ่งเห็นว่าเป็นการคิดค่าเสียหา​ยทางจิตใจ ซึ่งไม่มีกฎหมายกำหนดให้คิดค่าเ​สียหายทางจิตใจ จึงไม่กำหนดค่าเสียหายให้ในส่วน​นนี้

สำหรับค่าเสียงดังจากการระเบิดห​ิน ศาลไม่ได้กล่าวถึง แต่เข้าใจได้ว่าน่าจะเ็ป็นเช่นเ​ดียวกับค่าหินหล่นใส่ คือมองว่าเป็นค่าเสียหายทางจิตใ​จ

ศาลจึงพิพากษาให้จำเลยชดใช้ค่าเ​ สียหายให้แก่โจทก์ทั้งสี่ ดังนี้

ให้ชดใช้แก่โจทก์ที่ ๑ เป็นเงิน ๑๐๒,๔๐๙.๒๐ บาท

ให้ชดใช้แก่โจทก์ที่ ๒ เป็นเงิน ๖๘,๐๔๘ บาท

ให้ชดใช้แก่โจทก์ที่ ๓ เป็นเงิน ๒๐๐,๑๐๙ บาท

ให้ชดใช้แก่โจทก์ที่ ๔ เป็นเงิน ๙๐,๗๖๐ บาท

พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ ๗.๕ ต่อปี นับแต่วันฟ้อง (๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๓) ไปจนกว่าจะชำระเสร็จแ่ก่โจทก์ทั้งสี่

และให้จำเลยชดใช้ค่าฤชาธรรมเนีย​มและค่าทนายความแทนโจทก์ทั้งสี่​ โดยกำหนดค่าทนายความให้ ๖,๐๐๐ บาท

โดยในวันฟังคำพิพากษา โจทก์ทั้งสี่ไปพร้อมเพรียงกัน และมีประชาชนจากเครือข่ายอนุรัก​ษ์เขาคูหามาร่วมรับฟังคำพิพากษา​ด้วย ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นผู้่ที่เป็นโจ​ทก์ที่ฟ้องคดีในแบบเดียวกันต่อบ​ริษัทที่ระเบิดหิน แต่อยู่ในการพิจารณาคดีของศาลจั​งหวัด และอีกส่วนหนึ่งเ็ป็นแกนนำที่ถู​กบริษัทจำเลยในคดีนี้ ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการที่รณ​รงค์จนกระทั่งส่วนราชการยังไม่ต​่อสัมปทานให้ทำเหมือง โดยกลุ่มนี้ถูกบริษัทดังกล่าวเร​ียกร้องถึง ๖๔ ล้านบาทเศษ นอกจากนี้ ยังมีผู้สื่อข่าวเข้าร่วมรับฟัง​คดีนี้ด้วย

หลังจากฟังคำพิพากษาแล้ว กลุ่มโจทก์ทั้งสี่และชาวบ้านต่า​งยินดีกับคำพิพากษา ที่กำหนดแนวทา​งการเยียวยาความเสียหายที่เกิด​แก่ชุมชนของตน แต่ก็ยังพิจารณากันเรื่องที่ศาล​ไม่ได้กำหนดค่าเสียหายเกี่ยวกับ​เสียงและหินหล่นใส่

จากการพิจารณาคำพิพากษา พบว่า ศาลได้พิจารณาคดีนี้ตามแนวทางคด​ีสิ่งแวดล้อม ในหลักเรื่องผู้ก่อมลพิษเป็นผู้​จ่าย เนื่องจากศาลเห็นว่า จำเลยมีหน้าที่ต้องพิสูจน์ว่า เป็นเหตุสุดวิสัย หรือเป็นไปตามคำสั่งของเจ้าหน้า​ที่่ หรือเป็นเพราะเหตุของผู้ได้รับผ​ลกระทบเอง ซึ่งปรากฏว่าจำเลยไม่ได้นำสืบใน​ส่วนนี้โต้แย้ง

อีกทั้ง คำพิพากษาได้ยืนยันในลักษณะที่ว่า แม้จะมีการตรวจสอบว่า ผลจากการประกอบกิจการไม่มีสิ่งใ​ดเกินค่ามาตรฐาน ไม่ว่าจะเป็นฝุ่นหรือเสียง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องร​ับผิดชอบต่อความเดือดร้อนของประ​ชาชนที่ี่ได้อ้างว่าได้รับผลกระ​ทบจากการประกอบกิจการ เมื่อพิสูจน์ได้ว่ามีผลกระทบเกิ​ดขึ้นจริง แม้จะเ็ป็นไปโดยไม่เกินค่ามาตรฐ​าน จำเลยก็ยังต้องรับผิดชอบชดใช้ค่​าเสียหายในฐานะผู้ก่อมลพิษ

แต่ที่น่าสนใจไปกว่านั้น เนื่องจากศาลมองว่า ค่าหวาดกลัวหินหล่นใ่ส่ หรือค่าที่เสียงดังทำให้ตกใจกลั​ว เป็น "ค่าเสียหายทางจิตใจ" ซึ่งไม่มีกฎหมายกำหนดให้ชดใช้ ทำให้ศาลไม่ได้พิพากษาให้จำเลยช​ดเชยค่าเสียหา่ยในส่วนนี้ ทำให้เห็นว่า กฎหมายไทยยังคงล้าหลัง ไม่สนใจว่า แท้จริงแล้ว ความเสียหายทางจิตใจ เป็นความเสียหายประเภทหนึ่งที่ต​้องได้รับการเยียวยา กรณีไม่ได้รวมถึงค่าเสียหายทางส​ุขภาพจิต แต่หมายถึงความเสียหายทางจิตใจ ในเชิงความรู้สึก ซึ่งในกฎหมายต่างประเทศ เช่น อเมริกา หรือยุโรป มีการกำหนดค่าเสียหายในส่วนนี้เ​ยียวยาต่อผู้ได้รับผลกระทบไว้ด้​วย

คำพิพากษาคดีนี้ จึงเป็นทั้งคดีตัวอย่างสำหรับ "ค่ามาตรฐานมลพิษ ไม่มีค่าเท่ากับ ค่าของความเป็นมนุษย์" แม้มลพิษไม่เกินมาตรฐาน แต่คนในชุมชนได้รับผลกระทบ ผู้ก่อมลพิษก็ต้องรับผิดชดใช้

แต่อย่างไรก็ตาม เราคงยังต้องต่อสู้กันต่อไป เพื่อให้เกิดบรรทัดฐาน การเยียวยา "ความเสียหายทางจิตใจ"

you are most welcome to here the verdict.

เชิญร่วมให้กำลังใจพี่น้อง "เขาคูหา" ฟังคำพิพากษาวันจันทร์ที่ ๑ สิงหาคม นี้ เวลา ๙ โมงเช้า ที่ศาลแขวงสงขลา คดีฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการระ​เบิดหิน Please support people of "Khuha Mountain" by observing to listen the verdict on liability of Mining company at Kwaeng Songkhla Court on 1st August 2011 at 9am

เชิญร่วมสังเกตุการณ์คดีและให้กำลังใจพี่น้อง "เขาคูหา" ณ ศาลแขวงสงขลา

วันที่ 29 มิถุนายน - 1 กรกฎาคม นี้ เวลา 9.00 - 16.30 น. ณ ศาลแขวงสงขลา นัดสืบพยานโจทก์และพยานจำเลย คดีที่พี่น้องเขาคูหาฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการระเบิดหินของบริษัทผู้รับ สัมปทาน ขอเชิญทุกท่านร่วมเข้าฟังการพิจารณาคดี เพื่อสัีงเกตการณ์คดี และเพื่อให้กำลังใจพี่น้องเขาคูหา ที่นอกจากได้รับความเสียหายจากการระเบิดหินแล้ว ขณะนี้ยังต้องตกเป็นจำเลยต่อสู้คดีที่บริษัทฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการที่ บริษัทไม่ได้ต่อสัมปทานเป็นเงินถึง 69 ล้านบาท ร่วมไปให้กำลังใจตามใันเวลาข้างต้น

ศูนย์ข้อมูลชุมชนได้รับ ช่วยเหลือดำเนินคดีนี้ให้แก่พี่น้องเขาคูหา และเห็นว่า เป็นโอกาสอันดี หากมีบุคคลจากหลายภาคส่วนไปร่วมให้กำลังใจ

โดยในวันที่ 29 มิถุนายน เป็นวันนัดสืบพยานโจทก์วันสุดท้าย ซึ่งจะมีเจ้าหน้าที่รัฐที่มีหน้าที่ในการตรวจสอบ ควบคุม การประกอบกิจการของเหมือง และ นายเอกชัย อิสระทะ ซึ่งเป็นแกนนำในการร่วมกับชาวบ้านลูกขึ้นต่อสู่กับเหมืองดังกล่าว

ในวันที่ 30 มิถุนายน และ 1 กรกฎาคม จะเป็นวันนัดสืบพยานจำเลย คือ บริษัทเหมืองแร่

โดย คดีนี้ได้นัดสืบพยานมาตั้งแต่วันที่ 21 มิถุนายน ที่ผ่านมา ซึ่งโจทก์ทั้งหมดได้เข้าเบิกความต่อศาล รวมทั้งประชาชนในพื้นที่เขาคูหา เพื่อให้ข้อมูลถึงความเสียหายที่เกิดขึ้นกับชุมชนและโจทก์ในคดีนี้ นอกจากนี้ มีนพ.นิรันดร์ พิทักษ์วัชระ ประธานคณะอุนกรรมการสิทธิมนุษยชนด้านสิทธิชุมชน ได้เข้าเบิกความว่า ไม่ควรต่อสัมปทานเหมืองอีกต่อไป เพราะกระทบชุมชน ส่วนนพ.สุภัทร ฮาสุวรรณกิจ เข้าเบิกความในฐานะแพทย์ผู้เชี่ยวชาญกรณ๊ฝุ่นสัมพันธ์กับอาการแพ้อากาศของ ชาวบ้านในพื้นที่

กรณีการฟ้องเรียกค่าเสียหายของโจทก์ในคดี นี้ เป็นการฟ้องเรียกค่าเสียหายสำหรับบ้านแตกร้าว เสียงดัง ฝุ่น โดยนอกจากโจทก์ในคดีนี้แล้ว ยังมีการฟ้องคดีต่อศาลจังหวัดสงขลาสำหรับโจทก์อีกสองคน เนื่องจากโจทก์ทั้งสองดังกล่าวได้รับความเสียหายเกินกว่า 300,000 บาท ซึ่งต้องไปแยกฟ้องต่อศาลจังหวัด โดยคดีดังกล่าวจะขึ้นศาลในเดือนมีนาคม 2555

ต่อ มา เมื่อวันที่ 26 มิถุนายน ที่ผ่านมา แกนนำของกลุ่มคัดค้านการต่อสัมปทานเขาคูหารวม 9 คน ได้รับหมายเรียกจากศาลจังหวัดสงขลา โดยระบุว่า ทั้งหมดถูกบริษัทเหมืองฟ้องเรียกค่าเสียหายอันเกิดจากการที่ถูกคัดค้านจน เป็นเหตุให้ไม่ได้รับการต่อสัมปทาน เรียกค่าเสียหายรวม 64 ล้านบาท

ศูนย์ ข้อมูลชุมชนจึงเรียนเชิญทุกท่านไปให้กำลังใจแก่พี่น้องเขาคูหา สำหรับการที่เขาได้ลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อสิทธิของตน พิทักษ์ชุมชน สิ่งแวดล้อม และทรัพยากรธรรมชาติ

ดูข้อมูลภาษาอังกฤษบางส่วนที่นี่ http://crcthai.blogspot.com/2011/02/khu-ha-land-of-struggle.html

ดูภาพบางส่วนที่นี่ http://www.facebook.com/media/set/?set=a.184208208299870.54674.100001320767733

The struggle to obtain ownership on ancestral land in Thailand

Community Resource Centre

This article tells the story of three villagers from north east Thailand, and their journey to realizing their land rights. Unfortunately, one of them died before seeing the fruits of his labor. The story takes place in Thailand’s Surin province, Muang Surin district, which shares an international boundary with Cambodia.

Surin has its own unique history regarding civilization and rich natural resources. In the process of development and to ensure the security of the Thai state, many people were denied their rights, including the residents of the four villages of Than, Than Thai, Pra and Yang.

Wife of an ex-army man, Ms Nopparat, 47 years old, was born in Than village. Her father, late Mr Boonrod Prajunbarn, was the first to initiate the struggle against land grabbing. The location of their village was the source of the problem; all four villages are located just besides the military cantonment. Around four decades before, the army tried to expand its cantonment area and acquire the villages to be part of the cantonment. The military claims that the four villages are military land.

According to Nopparat however, this is their ancestral village, although she does not know for how long her ancestors have lived here. After completing her primary education, Nopparat was compelled to help her parents in the family work. In this way she learned about farming and construction work. At the age of 13 in 1977, it was a shock to her that the piece of land that was their livelihood would be acquired by the military. When her father initiated his struggle against such land grabbing, her family faced many problems and threats. Her father was arrested and detained many times by the police and military without any prosecution. All the men in all four villages were staying outside the villages to save themselves from the military and police. Coincidentally, it was also the time when the communist movement was raising its voice in Thailand; it was hence very easy to declare someone as a communist. Her father was also declared communist by the local authorities, simply for protesting to protect his land. Despite all the problems he was very daring and full of enthusiasm, and never thought to give up the fight.

Boonrod approached all the relevant authorities to obtain a remedy to this problem, such as the Surin governor, land office, ministry of defense, ministry of interior and ombudsman, but with no success. He and 45 other villagers then approached the administrative court and finally the Surin provincial court with this problem. Finally in 2003, before his court case finished, he left this world because of critical lung disease. His daughter believed that he left this world with an unhappy soul.

Ms Nopparat decided to take over her father’s responsibility to get justice for their ancestral land. She initially coaxed her younger brother to take up this role, but after awhile her brother became inactive, leaving her no choice but to follow up her father’s work herself.

As activists, we were surprised that a lady who had hardly completed her primary education was talking about land issues, community rights and military power. We were more shocked when in response to our question of ‘what does communist mean’, she said ‘terrorist’. We tried to explain to her that communists are not terrorists, but she only knew that her father was arrested and detained because, as the authorities said, he was a ‘communist’, a ‘terrorist’. She added that her father was detained without any prosecution for many months on numerous occasions, and once he even ran away to become a priest, thinking that the police and army would not suspect a priest of such activities.

When we asked her the current situation, she informed us that the department of treasury would like to declare this area as public land, which they would give the villagers on lease. This is the outcome of the negotiation judgment of 2007, after her father’s case was dismissed in court. Nopparat had no choice but to accept this outcome, although she asked us “Why should we have to pay rent for our ancestral land?” We had no answer. According to Nopparat, they now have access to regular water and electricity, as well as a village council like the country’s other villages, with the four villages becoming one registered village known as “Chalerm Prakiet Village”. However, she added, till today we are supposed to be tenants on our own land.

Ms Phromporn Phumpuang is known as Mae Tiu (Mother Tiu) in the village of Than Thai, where she married a native villager who is an ex-army man. From 1977, she has continuously been doing farming in the village, not knowing there was any land dispute. At that time, she lived in Surin city, but spent most of her day in the paddy fields and with her cows. She later came to the conclusion that it is not easy to take care of her cows and field by living in the city, and decided to just stay in the village. In 2004, she built a small wooden house and started living and working there. This was the time when the case of ownership was in court.

She learnt that in 1980 the military had tried to displace the villagers from the four villages of Than, Than Thai, Pra and Yang, and since then, whenever the villagers protested in front of the Provincial Governor’s office or other places in Muang Surin district, she always tried to provide food to them. Sometimes the villagers were dispersed and arrested, she added.

Phromporn is co-owner of this land; after her marriage with Mr Somkit, this land was given to them by her in laws. Retired from the military, Somkit has kept himself away from the land struggle so as not to lose his pension from the department of defense, which is a possibility if he steps forward to claim land ownership. The pension is important for them because nowadays they do not have any cows, only their paddy field, which is not enough for their daily needs.

Mae Tiu joined a group of villagers to pursue their land ownership after Boonrod brought his case to the administrative court in 2003. The group comprised of 46 villagers from four villages. The case asked the court to stop the proceedings of the authorities to declare their ancestral land as public land and instead grant them the title deed. Ever since 2007, when Boonrod’s case was dismissed, all cases have been settled by negotiation. In their case as well, the negotiation judgment requires the authorities to provide land leases for the 46 villagers. These villagers and their family can normally use the land until the land leases are set up, after which they will have to pay rent for their land.

While waiting for the leasing process, Mae Tiu was charged for public land trespassing in 2010 by the military. She went to see the police three times and has given evidence that she is not guilty, but the police still sent her case to the prosecutor for prosecution. She has so far reported to the prosecutor three times, with the next reporting scheduled for 20 April 2011. She has no idea what will be happen on her case. When asked if she knew why she had been charged, she replied that it might be because the military thought she was the leader of the group protesting against the military’s land grabbing. No other villagers in her group have been charged.

Phromporn Phumpuang is a 64-year-old lady with only three years of primary education, but she knows well the value of the land. Today, she has taken on an organizing role, particularly when there are ongoing court proceedings. She disperses information to the villagers and worked on establishing an emergency fund for legal and follow up expenses. Although the villagers are getting legal aid from the Lawyers Council of Thailand, they need a common fund to follow up the case, as the Council cannot bear all the expenses for documentation and so forth. This emergency fund is thus very useful for them, with every house contributing 50 baht per month.

The Treasury department is now attempting to do the demarcation work regarding the area of public land. When this is done, they will prepare the land leasing document, which means the villagers will have to pay rent to remain on their ancestral land. While something may be better than nothing, the villagers are not happy with this state of affairs, and vow to carry on their struggle for ownership of their ancestral land.

ด่วน ร่วมลงชื่อคัดค้านร่างพรบ.การชุมนุมสาธารณะพ.ศ....

ศูนย์ประสานงานเครือข่ายประชาชน และกลุ่มองค์กรต่างๆ เชิญ...

ร่วมลงชื่อคัดค้านพรบ.การชุมนุมสาธารณะพ.ศ..... ซึ่งมีวาระอาจจะเข้าสู่การพิจารณาของสภาในวันที่ 20 เมษายนนี้  งานนี้กลุ่ม FOP องค์กรต่างๆกำลังรวบรวมรายชื่อแนบท้ายแถลงการณ์เพื่อคัดค้านร่างดังกล่าวจะยื่นต่อประธานรัฐสภาเช้าวันที่ 20 นี้

เนื้อหาตามด้านล่าง

หากต้องการดูเนื้อหาตามร่างฯ ดูได้ที่  http://library2.parliament.go.th/giventake/content_hr/ap004-2554.pdf

ใครต้องการลงชื่อ ลงชื่อใน comment ด้านล่างได้เลยค่ะ ลงได้ทั้งในนามองค์กรและนามส่วนตัวค่ะ

...............................................................................................................................................

(ร่าง) แถลงการณ์คัดค้านร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะ  

หยุด!!!คุกคามเสรีภาพประชาชน

วันที่ 20 เมษายน 2554

ตามที่สภาผู้แทนราษฎรรับหลักการร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะ พ.ศ…. ในวันที่ 10 มีนาคม 2554 และได้มีการแต่งตั้งคณะกรรมาธิการวิสามัญพิจารณาร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะ พ.ศ. ... โดยมีนายนิพนธ์ พร้อมพันธ์ พรรคประชาธิปัตย์ เป็นประธานนั้น บัดนี้คณะกรรมาธิการได้พิจารณาแล้วเสร็จ และจะนำเข้าสู่การพิจารณาของสภาผู้แทนราษฎรเพื่อลงมติในวาระที่ 2 และวาระที่ 3 ในวันพุธที่ 20 เมษายน 2554

ศูนย์ประสานงานเครือข่ายประชาชน ซึ่งเป็นเครือข่ายองค์กรประชาชน องค์กรแรงงาน องค์กรเกษตรกร องค์กรพัฒนาเอกชน องค์กรนิสิตนักศึกษา และองค์กรเยาวชน ได้ติดตามการดำเนินการร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะมาโดยตลอด มีความเห็นว่าร่างพระราชบัญญัติฉบับนี้มีสาระสำคัญที่ขัดต่อหลักการสิทธิมนุษยชน หลักสิทธิเสรีภาพ หลักสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง ดังนี้

ประการแรก การคุกคามสิทธิเสรีภาพของประชาชน  

          ร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะ พ.ศ…. มีเนื้อหาสาระสำคัญอันเป็นการคุกคามต่อสิทธิเสรีภาพประชาชนและประชาธิปไตย กล่าวคือ การชุมนุมสาธารณะที่จะต้องทำหนังสือแจ้งล่วงหน้าต่อผู้รับแจ้ง ซึ่งหมายถึงหัวหน้าสถานีตำรวจแห่งท้องที่ที่มีการชุมนุมไม่น้อยกว่า 48 ชั่วโมง ก่อนเริ่มการชุมนุม หากแจ้งการจัดการชุมนุมน้อยกว่าระยะเวลาดังกล่าวจะต้องขออนุญาตจากบุคคลดังกล่าวเสียก่อน การชุมนุมจะต้องแจ้งสถานที่ จำนวนผู้ร่วมชุมนุม ห้ามตั้งเวทีบนถนน บนพื้นที่จราจร ห้ามชุมนุมกีดขวางทางเข้าออกทำเนียบรัฐบาล รัฐสภา ศาล สนามบิน ท่าเรือ สถานีรถไฟ สถานี ขนส่ง สถานทูตสถานกงสุล โรงเรียน โรงพยาบาล และสถานที่ราชการ ห้ามเคลื่อนย้ายการชุมนุมก่อนได้รับอนุญาตจากเจ้าหน้าที่ ทั้งนี้ หากมีการฝ่าฝืนจัดชุมนุมจะมีความผิดในข้อหาเจตนาฝ่าฝืนการชุมนุม หรือข้อหาชักชวนผู้อื่นร่วมชุมนุมโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย มีโทษจำคุกข้อหาละ 6 เดือน

          ศูนย์ประสานงานเครือข่ายประชาชนเห็นว่า การชุมนุมโดยสงบและปราศจากอาวุธเป็นสิทธิเสรีภาพขั้นพื้นฐานของประชาชน และระบอบประชาธิปไตย การชุมนุมเป็นเครื่องมือของประชาชนในการแสดงออกถึงเจตนารมณ์ และความเรียกร้องต้องการทางเศรษฐกิจการเมืองสังคม อันมีสาเหตุมาจากความพิกลพิการของระบอบรัฐราชการ และระบอบประชาธิปไตยตัวแทนที่มองไม่เห็นหัวคนจน การละเมิดสิทธิเสรีภาพในการชุมนุมของประชาชนจึงไม่เพียงเป็นการสร้างแนวพื้นที่กันชนทางอำนาจให้กับรัฐบาล เพื่อขัดขวางไม่ให้เกิดการชุมนุมเท่านั้น ยังจะเป็นการสั่งสมปัญหาความเหลื่อมล้ำทางสังคมให้เกิดมากขึ้นไปอีก เนื่องจากการปฏิเสธวิถีประชาธิปไตยทางตรงของประชาชน

ประการที่สอง ขาดการรับฟังความคิดเห็นอย่างกว้างขวางและทั่วถึง

          ร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะ พ.ศ…. เป็นกฎหมายที่กระทบต่อสิทธิทางการเมืองและสิทธิพลเมืองที่ประชาชนในสังคมประชาธิปไตยพึงจะมี ดังนั้นการรับฟังความคิดเห็นของประชาชนในร่างกฎหมายการชุมนุมสาธารณะ จึงเป็นข้อตระหนักสำคัญของรัฐบาล รัฐสภา และพรรคการเมือง ในการระดมความคิดเห็นเพื่อให้เกิดการมีส่วนร่วมอย่างกว้างขวางและทั่วถึง เมื่อพิจารณากระบวนการร่างกฎหมายฉบับนี้เห็นได้ชัดว่าขาดกระบวนการรับฟังความคิดเห็นของประชาชน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กลุ่มประชาชนและเครือข่ายประชาชนที่เข้าไม่ถึงการกำหนดนโยบายสาธารณะ และการมีส่วนร่วมทางเศรษฐกิจและการเมือง ทั้งนี้ ร่างพระราชบัญญัติฉบับนี้ไม่มีตัวแทนคณะกรรมาธิการจากพรรคฝ่ายค้าน ร่วมเป็นกรรมาธิการพิจารณาอีกด้วย 

          ศูนย์ประสานงานเครือข่ายประชาชน จึงขอแสดงเจตนารมณ์ในการคัดค้านร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะ ในการละเมิดสิทธิเสรีภาพในการชุมนุมสาธารณะของประชาชน และคัดค้านกระบวนการพิจารณาโดยปราศจากการรับฟังความคิดเห็นของประชาชนอย่างกว้างขวางและทั่วถึง

ประการที่สาม การฉวยโอกาสควบคุมกลุ่มต่อต้านรัฐบาลและเครือข่ายประชาชน

          รัฐบาลภายใต้การนำของพรรคประชาธิปัตย์ รวบรัดในการพิจารณาร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะ เพื่อเป็นเครื่องมือควบคุมและจัดการกับกลุ่มประชาชนที่ชุมนุมทางการเมือง โดยอ้างว่าเป็นการชุมนุมโดยไม่ชอบด้วยกฎหมายนั้น  

          ศูนย์ประสานงานเครือข่ายประชาชนเห็นว่า การออกกฎหมายฉบับนี้มีรากฐานจากแนวคิดอำนาจนิยมของรัฐบาลทุกยุคทุกสมัย ในกรณีพรรคประชาธิปัตย์ได้ดำเนินการคัดค้านในช่วงรัฐบาลพรรคพลังประชาชน แต่ครั้นเมื่อได้เป็นรัฐบาลก็ฉวยกระแสความไม่พอใจของมวลชนที่สนับสนุนตนเองจัดการกับมวลชนกลุ่มต่อต้านตนเอง รวมไปถึงการจัดการกับกลุ่มประชาชนที่ชุมนุมเรียกร้องโดยสงบปราศจากอาวุธ ในเรื่องสิทธิเสรีภาพ เศรษฐกิจ ทรัพยากร ค่าแรง การเลิกจ้าง สวัสดิการสังคม ฯลฯ การร่างกฎหมายเพื่อควบคุมกลุ่มประชาชนที่มีความเห็นแตกต่างจากรัฐบาล เป็นการกระทำที่ไม่เพียงละเมิดสิทธิเสรีภาพของประชาชนอย่างร้ายแรงเท่านั้น ยังเป็นการกระทำที่เสื่อมทรามในจิตวิญญาณประชาธิปไตยเป็นอย่างยิ่ง 

         

          ศูนย์ประสานงานเครือข่ายประชาชนจึงขอเรียนเชิญนิสิตนักศึกษา เยาวชน พี่น้องประชาชนทุกสาขาอาชีพ ทุกกลุ่มกิจกรรม ทุกองค์กร เข้าร่วมการคัดค้านร่างพระราชบัญญัติการชุมนุมสาธารณะ ซึ่งเป็นกฎหมายและเครื่องมือของเผด็จการ และช่วยกันออกแถลงการณ์ในนามองค์กรและเผยแพร่ในเครือข่ายทางสังคมทุกรูปแบบ 

ด้วยจิตคารวะ

ศูนย์ประสานงานเครือข่ายประชาชน

ขอเชิญร่วมลงชื่อองค์กรครับ