THAILAND: Supreme Court affirms illegality of defending human rights

Pick to Post from AHRC

AHRC-STM-146-2011
13 October 2011


The Asian Human Rights Commission is appalled at the recent decision by the Supreme Court of Thailand to uphold the conviction of Ms. Jintana Kaewkhao of Prachuab Khiri Khan province for her efforts to exercise fundamental human rights and defend the basic interests of her community.

For more than ten years, Jintana has fought against coal-fired power and other environmentally destructive development projects in the Hin Krut and Bo Nok areas of the province. She and her colleagues in the Bo Nok-Hin Krut Nature and Environmental Conservation Group successfully prevented the construction of coal-fired power plants in their communities and have worked to develop clean and environmentally conscious forms of power. Yet, she is now serving four months' imprisonment for alleged trespass onto the grounds of the company leading the efforts to build the coal-fired power plant. The final decision of the Supreme Court in her case, arrived at after eight years, indicates how the right of people in Thailand to protest and defend their communities from harmful environmental consequences has effectively been made illegal.

The initial case against Jintana was heard in the provincial court in Prachuab Khiri Khan province (Black case no. 1480/2545; Red case no. 3283/2546). The prosecutor alleged that the plaintiffs, who were the management of the office of Union Power Development in Prachuab Khiri Khan, were holding a party on the afternoon of 13 January 2004. While they were setting the table and otherwise preparing the room, a group of people burst into the room and threw a rancid substance on the table and in the ice buckets. Jintana testified that she went to the offices of the company on that afternoon, but was there with other activists in order to present a petition to the company. When they arrived, they were met by a group of over 50 tough-looking men, and decided to return home instead. There was a clear discrepancy in the testimony of the prosecution witnesses and that of Jintana; further, while some prosecution witnesses claimed that Jintana was the leader of the people who came into the dining room, other did not recognize her as among the group of trespassers. On the basis of this discrepancy, the provincial court dismissed the charges. The provincial court also made reference to the broader context of the opposition to the coal-fired power plant and the environmental, health and occupational reasons why Ms. Jintana and other community members and activists in Bo Nok and Hin Krut organized against the proposed plant. (Some more details are available here: http://www.article2.org/mainfile.php/0603/282/.)

The plaintiff appealed this decision and on 1 August 2005, the Court of Appeal for the 7th Region overturned the dismissal and convicted Jintana under sections 362 and 365(2) of the Criminal Code for trespassing in a group of two or more persons (Black case no. 3533/2546; Red case no. 2355/2548). The court overturned the decision of the provincial court on the basis that the evidence indicated that Jintana was present at the offices of the Union Power Development Company on the day in which the party was disrupted. While the court noted that there were discrepancies in the testimony of the plaintiff, it maintained that the defendant did not provide sufficient evidence to prove that she was not guilty of trespassing and leading others to throw a rancid substance on the dining tables. The court further noted that the discrepancies in the testimonies of the plaintiffs might have arisen because they were "afraid of the influence of the defendant, who was a leader of the group opposing the coal-fired power plant in Hin Krut". On this basis, the court sentenced Jintana to six months in prison.

The defendant appealed the verdict, and the Supreme Court upheld the decision and sentenced Jintana to four months in prison in a decision dated 20 December 2010 (Supreme Court case no. 13005/2553), which was read out in the Prachuab Khiri Khan Provincial Court on 11 October 2011. The Supreme Court noted that in this case what is at issue is whether or not the defendant was the leader of the people who trespassed and dumped a rancid substance on the tables of the Union Power Development Company. It found that the inconsistencies in the testimony of the plaintiffs and the failure of some prosecution witnesses to identify Jintana did not diminish the weight of the testimony. The Supreme Court further held that since there was no evidence to suggest that the plaintiff had a pre-existing conflict with the defendant, there was no reason to believe the bringing of charges was malicious. Since the defence was unable to provide conclusive evidence that Jintana was not the leader of the group who trespassed prior to the lunch party, the Supreme Court upheld the decision. The sentence was reduced on the ground that the accused had cooperated with the process. She began serving her sentence in the Prachuab Khiri Khan provincial prison after the decision was read on October 11.

In a Thai-language article for Krungthep Thurakij newspaper online on 29 September 2011 (here), Professor Somchai Preechasilpakul, Chiang Mai University law lecturer and expert on environmental and human rights law, raised a series of significant issues regarding this case. Primary among them, he underscored the importance of this case to the movement for environmental and community rights in Thailand. He also linked the case to questions of rights under successive constitutions, given that when Jintana was charged the 1997 Constitution was still in effect, but it was subsequently superseded by the 2007 version.

The Asian Human Rights Commission wishes to draw attention to this last point as since the time of the 2006 coup it stressed that the reassertion of military power and faux constitutionalism that followed would inevitably result in a resurgence of precisely the type of anti-human rights thinking and jurisprudence as shown in this case. Indeed, this sort of ruling can be but attributed to the court's complete disconnection from reality, if not its deliberate disregard for it. The notion that the plaintiffs in the current case might have had cause to fear the "influence" of the defendant is not only profoundly wrong but it is also profoundly disturbing. In Thailand, the reference to a person of "influence" carries a particular connotation attached to persons with linkages to others in power. It refers to a confluence of private and state influences, which have access to and are not afraid to use extrajudicial means to secure their interests. For the Court of Appeal to use this language with reference to Jintana, and for the Supreme Court to not challenge it, is not only incorrect but also extremely cynical, and an indicator of the extent to which human rights defenders in Thailand are again increasingly cast as troublemakers and evildoers who are against the interests of the state.

Like human rights defenders throughout the country, Jintana and her colleagues in Prachuab Khiri Khan have long faced intimidation and harassment by private capitalists and the state officials who collude with them. It is not those who fight for human rights but those who oppose them who have resorted to open violence. Let us not forget that on 21 June 2004, Mr. Charoen Wat-aksorn, another leader against the coal-fired power plant and other environmental destruction in Prachuab Khiri Khan, was assassinated as he alighted from a bus after returning from testifying in front of the Senate in Bangkok (see AHRC-UA-76-2004 for more information on his assassination). Earlier this year, on 31 January 2011, Mr. Pachern Ketkaew, yet another colleague of Jintana, survived an assassination attempt. Pachern has worked against another proposed power generation project in Prachuab Khan, one that rather than using coal as raw material has a planned source material of trash. While the methods are different – legal sanction as opposed to extrajudicial violence – the cases of Jintana Kaewkhao, Charoen Wat-aksorn, and Pachern Ketkaew all indicate the continued risks that anyone in Thailand faces for attempting to do no more than defend a community and the health of its people against those who would destroy it in the mad scramble for profit.

Document Type :

Statement

Document ID :

AHRC-STM-146-2011

Countries :

Thailand

รายงานการนัดพิจารณาคดีครั้งแรกของศาลปกครองสูงสุด กรณ๊การสลายการชุมนุมผู้คัดค้านโครงการท่อก๊าซและโรงแยกก๊าซ ไทย-มาเลเซีย

เมื่อวันที่ 13 กันยายน 2554 ศาลปกครองสูงสุด กรุงเทพมหานคร ได้ออกนั่งพิจารณาคดีครั้งแรก หลังจากกำหนดสิ้นสุดแสวงหาข้อเท็จจริงไปเมื่อหลายเดืือนก่อน โดยผู้ฟ้องคดีทั้งที่เป็นประชาชนในอำเภอจะนะ และเจ้าหน้าที่องค์กรพัฒนาเอกชน รวมทั้งประชาชนผู้คัดค้านโครงการท่อก๊าซธรรมชาติและโรงแยกก๊าซธรรมชาติ ไทย-มาเลเซีย จำนวน 50 คน จากอำเภอจะนะจังหวัดสงขลา ได้เหมารถบัสมาเพื่อเข้าฟังการนั่งพิจารณาคดีครั้งนี้

ศาลปกครองสูงสุดได้ออกนั่งพิจารณา เมื่อเวลา 13 นาฬิกา โดยมีผู้ฟ้องคดีและประชาชนจากอำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา พร้อมทนายความจากสภาทนายความ นายสุรชัย ตรงงาม และ นางสาวส.รัตนมณี พลกล้า ผู้รับมอบอำนาจจากผู้ฟ้องคดี มาร่วมฟังการพิจารณาคดี โดยฝ่ายสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ผู้ถูกฟ้องคดี ไม่มาศาล

ศาลสรุปข้อเท็จจริงในสำนวนคดีให้ฟัง และแจ้งว่าผู้ฟ้องคดีได้ยื่นคำแถลงการต่อศาลเป็นเอกสาร และขออนุญาตแถลงการด้วยวาจา ศาลจึงอนุญาตให้ผู้แทนของผู้ฟ้องคดีแถลงการณ์ด้วยวาจา โดย นางสุไรด๊ะ โต๊ะหลี ผู้ฟ้องคดีที่ 4 เป็นตัวแทนของผู้ฟ้องคดีแถลงต่อศาลด้วยวาจา

นางสุไรด๊ะ แถลงยืนยันว่า ผู้ชุมนุมใช้สิทธิเสรีภาพในการชุมนุมโดยชอบด้วยรัฐธรรมนูญ ขณะที่เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าสลายการชุมนุม ผู้ชุมนุมกำลังพักรอผลการเจรจาด้วยการรับประทานอาหาร และบางส่วนทำพิธีละหมาด แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจกลับเข้ามาสลายการชุมนุมโดยไม่มีการบอกกล่าวหรือแจ้งเตือน ถือเป็นการละเมิดต่อผู้ฟ้องคดีที่มาชุมนุม ทำให้เกิดความเสียหายต่อสิทธิเสรีภาพ และทำให้พวกตนได้รับความเดือดร้อนจากการถูกดำเนินคดี ด้วยการตามจับตัว และต้องเข้าต่อสู้คดีอาญา ต้องไปศาลเพื่อฟังการพิจารณาคดีเป็นเวลาเกือบ 2 ปี ซึ่งต่อมาทั้งศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ก็ได้มีคำพิพากษายกฟ้องจำเลยทั้งหมด

นอกจากนี้ สุไรด๊ะยังแถลงเพิ่มเติมว่า การชุมนุมดัวกล่าวเพื่อให้มีการชะลอโครงการหรือยกเลิกโครงการ แต่เมื่อการชุมนุมได้สำเร็จเพราะถูกละเมิดสะลายการชุมนุมเสียก่อน ทำให้ภายหลังโครงการได้ก่อสร้างจนแล้วเสร็จ และปรากฏว่า สิ่งที่ประชาชนวิตกกังวลและคัดค้านก็ส่งผลให้เห็น เช่น การเกิดปัญหาเรื่องในลำน้ำตาย กลิ่นเหม็นและเสียงดังจากระบบการผลิต

ตุลาการเจ้าของสำนวนได้ให้ตุลาการผู้แถลงคดี แถลงการต่อศาลด้วยวาจา โดยอนุญาตให้คู่ความและบุคคลอื่นนั่งฟังคำแถลงการณ์ได้ โดยตุลาการผู้แถลงคดีแถลงต่อศาลว่า ที่ศาลปกครองสงขลาพิจารณาคดีเกี่ยวกับการสลายการชุมนุมโดยกำหนดให้มีการชด ใช้ค่าเสียหายจากการสลายการชุมนุมนั้นชอบด้วยกฎหมายแล้ว ศาลปกครองสงขลามีอำนาจพิจารณาพิพากษา และเห็นว่าที่ผู้ถูกฟ้องคดีอุทธรณ์ว่าการชุมนุมของผู้ชุมนุมในวันที่ 20 ธันวาคม 2545 ไม่ชอบด้วยกฎหมาย เพราะไม่สงบและมีอาวุธนั้น ตุลาการผู้แถลงคดีเห็นว่า ลูกตะกั่วถ่วงอวน หนังสติ๊กสามง่าม มีดสะปาต้า แม้เป็นอาวุธโดยสภาพ แต่มีจำนวนน้อยเมื่อเทียบกับจำนวนผู้ชุมนุม จึงเชื่อว่าเป็นเรื่องของเจตนาของแต่ละบุคคลไม่ใช่เจตนาร่วม ส่วน กรรไกร และไม้คันธง ไม่ถือเป็นอาวุธโดยสภาพ และมีการนำมาใช้ต่อเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าสลายการชุมนุมแล้ว จึงเป็นเจตนาของแต่ละบุคคล ไม่ใช่มีเจตนานำมาใช้เป็นอาวุธ เมื่อผู้ชุมนุมหยุดรอการเจรจาโดยสงบ บางส่วนนั่งรับประทานอาหาร บางส่วนละหมาด แล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจกลับเข้าปลักดันสลายการชุมนุม จึงเป็นการกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย เป็นการละเมิดสิทธิเสรีภาพในการชุมนุม ที่ศาลปกครองสงขลาพิพากษาให้ชดใช้ค่าเสียหายคนละ 10,000 บาท ถือว่าสมควรแก่เหตุแห่งพฤติการณ์และความร้ายแรงแห่งละเมิดที่มาีต่อความเสีย หายต่อสิทธิเสรีภาพในการชุมนุมและความเสียหายทางจิตใจแล้ว

ตุลาการเจ้าของสำนวนแจ้งต่อผู้ฟ้องคดีว่า คดีเสร็จการพิจารณา และจะมีคำพิพากษาคดีหลังจากนี้ โดยจะส่งคำพิพากษาให้ศษลปกครองสงขลาอ่านคำพิพากษาต่อไป

คดีนี้ สืบเนื่องมาจาก ประชาชนและเจ้าหน้าที่องค์กรพัฒนาเอกชนผู้คัดค้านโครงการท่อส่งก๊าซและโรง แยกก๊าซธรรมชาติ ไทย-มาเลเซีย ได้ร่วมกันจัดให้มีการชุมนุมขึ้น ที่อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา เพื่อจะไปยื่นหนังสือคัดค้านโครงการต่อ ทักษิณ ชิณวัตร นายกรัฐมนตรีในขณะนั้น ในวันที่ 21 ธันวาคม 2545 เนื่องจากทราบว่าจะมีการมาประชุมรัฐมนตรีสัญจร ที่โรงแรมเจมีในวันดังกล่าว โดยผู้ชุมนุมได้มีการประสานงานกับตัวแทนของรัฐบาล เื่ืแจ้งวันเวลาการเดินทาง รูปแบบการเดินทาง เส้นทาง และจุดหมายที่จะไปรอยื่นหนังสือต่อนายกรัฐมนตรี โดยได้มีการเดินทางจากอำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา ในวันที่ 20 ธันวาคม 2545 เวลาบ่าย แล้วเดินทางมาจนถึงบริเวณวงเวียนน้ำพุ ถนนจุติ-บุญสูงอุทิศ แต่ไม่สามารถเดินทางต่อไป ณ สวนหย่อม ข้างอาคารจอดรถโรงแรมเจบี เพื่อรอยื่นหนังสือต่อนายกรัฐมนตรีในวันที่ 21 ธันวาคม 2545 ตามที่กำหนดนัดหมายไว้ได้

ผู้ชุมนุมเดินทางถึงจุดดังกล่าว เวลาประมาณ 19 นาฬิกา พบว่า เส้นทางถูกปิดกั้นไว้ด้วยแผงเหล็กและกองกำลังตำรวจ ต่อมาตัวแทนของรัฐบาลซึ่งเป็นคนเดียวกับที่ประสานงานการมาชุมนุมได้เข้ามา หารือ และแจ้งให้รอประมาณ 1 ชั่วโมง ผู้ชุมนุมจึงได้แยกย้ายกันนั่งรับประทานอาหาร และละหมาดกันในบริเวณดังกล่าว โดยสงบ

ระหว่างการรอผลการเจรจาดังกล่าวยังไม่ครบกำหนดเวลา กลับปรากฏว่า เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ตั้งแถวแล้วเข้าผลักดันประชาชนด้วยกำลังและกระบอง จนกระทั่งผู้ชุมนุมต้องสลายการชุมนุม

โดยในการนี้ ผู้ชุมนุมที่เป็นเจ้าหน้าที่องค์กรพัฒนาเอกชนถูกจับกุม ณ ที่เกิดเหตุทั้งสิ้น 12 คน หลังจากนั้น ประชาชนผู้มาร่วมชุมนุมถูกออหมายจับและถูกจับดำเนินคดีอีก 22 คน รวมถูกดำเนินคดีอาญาทั้งสิ้น 34 คน แต่ผลคำิพิพากษาของศาลจังหวัดสงขลา และศาลอุทธรณ์ พิพากษายกฟ้องจำเลยทั้งหมด และระบุว่า การสลายการชุมนุมไม่ชอบด้วยกฎหมาย

ในระหว่างการต่อสู้คดีอาญา เมื่อปลายปี 2546 ผู้ชุมนุมรวม 30 คน จึงได้ร่วมกันฟ้องสำนักงานตำรวจแห่งชาติให้รับผิดต่อความเสียหายจากการถูก ละเมิดสิทธิเสรีภาพในการชุมนุม เป็นเงินคนละ 20,000 บาท และการที่ถูกทำร้ายร่างกายและทำลายทรัพย์สินต่อศาลปกครองสงขลา แต่ศาลปกครองสงขลารับคำฟ้องเฉพาะผู้ฟ้องคดีที่ 1 ถึงที่ 24 กรณีความเสียหายต่อเสรีภาพในการชุมนุม ส่วนความเสียหายจากการทำร้ายร่างกายและทำลายทรัพย์สินของผู้ฟ้องคดีที่ 25 ถึงที่ 30 ศาลเห็นว่าเป็นเรื่องในกระบวนการยุติธรรมทางอาญา จึงได้มีการแบกไปฟ้องต่อศาลแขวงสงขลาเป็นคดีแพ่ง นอกจากนี้ ผู้ชุมนุมยังได้ร่วมกันฟ้องคดีอาญาต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจผู้สั่งให้มีการสลาย การชุมนุมและผู้ปฏิบัติการสลายการชุมนุม เพื่อให้รับโทษอาญาในข้อหาปฏิบัติหน้าที่ไม่ชอบอีกด้วย

ซึ่งผลของคดีปกครอง ณ ศาลปกครองสงขลา ศาลปกครองสงขลาพิพากษาว่า คำสั่งให้เจ้าหน้าที่ตำรวจสลายการชุมนุมนั้นไม่ชอบด้วยกฎหมา่ย ผู้ชุมนุมได้ใช้เสรีภาพในการชุมนุมตามรัฐธรรมนูญ สำนักงานตำรวจแห่งชาติจึงต้องชดใช้ค่าเสียหายให้ผู้ฟ้องคดีรวม 24 ราย เป็นเงินคนละ 10,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันทำละเมิดจนกว่าจะชำระเสร็จ

ต่อมา สำนักงานตำรวจแห่งชาติอุทธรณ์คำิพิพากษาของศาลปกครองสงขลาต่อศาลปกครองสูง สุด ผู้ฟ้องคดีไม่อุทธรณ์ แล้วศาลปกครองสูงสุดได้นัดนั่งพิจารณาคดีครั้งแรกในวันนี้

ส่วน คดีศาลแขวงสงขลาศาลได้สืบพยานโจทก์จำเลยจนเสร็จแล้ว แต่ยังไม่ออกคำพิพากษา โดยกำหนดให้รอผลการฟ้องคดีอาญาที่ผุ้ชุมนุมฟ้องเจ้าหน้าที่่ตำรวจ

สำหรับ คดีอาญาที่ผู้ชุมนุมฟ้องเจ้าหน้าที่ตำรวจนั้น ศาลได้มีคำสั่งรับฟ้องเจ้าหน้าที่ตำรวจรวม 6 นาย ซึ่งรวมทั้งพล.ต.อ.สันต์ ศรุตานนท์ ผู้บัญชาการสำนักงานตำรวจแห่งชาติในขณะนั้น เป็นจำเลยที่ 1 ขณะนี้คดีอยู่ระหว่างการสืบพยานโจทก์ โดยเพิ่งสืบพยานโจทก์ได้เป็นปากที่ 3 และยังมีการกำหนดสืบพยานต่อเนื่องทุกเดือนๆละ 3-4 วัน ไปจนถึงเดือนมีนาคม 2555

นับว่ากรณีนี้เป็นกรณีแรกของประเทศไทย ในการฟ้องร้องเพื่อรับรองสิทธิเสรีภาพในการชุมนุมของประชาชน และเชื่อว่าคำพิพากษาคดีนี้จะสร้างบรรทัดฐานทั้งในส่วนของการใช้เสรีภาพใน การชุมนุมของประชาชน และในส่วนของเจ้าหน้าที่ตำรวจถึงแนวปฏิบัติต่อผู้ชุมนุมและหลักการปฏิบัติ หากต้องมีการสลายการชุมนุม

ขอให้ช่วยติดตามรอฟังผลคดี และเข้าร่วมฟังการพิจารณาคดีที่มีการพิจารณาต่อเนื่อง ณ ศาลจังหวัดสงขลา ในคดีอาญาด้วย

Protecting Environmental, Economic, Social and Cultural Rights of Community living in/adjacent to Mining Area- A Case-report on the struggle of Khu-h

Introduction

Environmental, Economic, Social and Cultural rights (hereafter EESC) are directly related to the basic necessities of life such as clean environment, water, work, food, and housing, health care, education, culture etc. Therefore EESC rights have a bearing on poverty thus violations of EESC rights are the clear violations of human rights. In this back drop, this article will analyze the human rights violations of Khu-ha villagers brought by the Thai Mining company. Given the recent Thai court verdicts in the Khu-ha vs. Mining Company case, this paper highlights the importance of court decision regarding the environmental dimension of human rights and community rights. Nonetheless, this article advocates the recognition and protection of EESC rights particularly right to a clean environment, presents a plea for a more participatory community oriented approach, based on the collective social dimension of human rights affected by environmental degradation.

Background

The peaceful environment of Khu-ha has been disrupted since 1997 when a local mining company started extracting lime stone from the lime mountain, located in the midst of three villages in Ratta-phum district of Songkhla province. The lives of Khu-ha natives have been completely disturbed due to the deep impact of the mining activities. The life of the Khu-ha villagers revolves around the Khu-ha mountain. This mountain not only provides the water for their agricultural fields but also is a source of bats generated organic fertilizers. Apart from providing fish and lush green environment, Khu-ha Mountain is cultural symbol of the village. However, mining activities has shaken the souls of the villager life. In this connection it would be worthwhile to note that mining activities at Khu-ha has violated a number of human rights which is given below-

The Right to Livelihood

Since the mining activities have begun, the level of water has gone down, affecting the paddy crops, fruit garden and rubber fields therefore adversely affecting the income of villagers. This has clearly undermined the lively hood of the local people. Nonetheless, a duck farm, adjacent to the lime mountain, was deeply affected. Due to the mine blasting dukes stopped hatching eggs; even the size of the eggs becomes small. Their pet’s died, too. This resulted in the remarkable loss of income to a Khu-ha native.

The Right to Water

Due to the use of explosives in the mining process, the water becomes contaminated. Using this water for agricultural purpose and house hold activities can be hazardous. In addition, local animals and birds mainly survive on this source of water.

The Right to clean Environment and the Right to Health

Explosives endanger people’s health.

Due to the incessant explosions in the lime mountain, air in local area has becomes polluted and has the potential to make villagers deaf. Some locals developed the respiratory diseases. Many of them suffer with depression and anxiety. After the explosion, affected area is usually full of dust particles and small pieces of flying stones causing serious health problems to the villagers. Cases of Silicosis are on the rise. This is clear disregard of the international law of the right to health and clean environment.

The Right to Housing and Right to preserve Culture

Sheer impact of explosion has caused the cracks in the local building. Wide crackes can be seen in many houses. So far 300 houses are deeply affected. Local people can not open the window due to the noise and dust. Since Khu-ha mountain is the center of the cultural life of the villagers particularly prevailing belief that sprits lives on the mountain. However, cultural rights of Khu-ha natives are not respected as miners have blasted sacred lime mountain.

Access to Information and Participation in decision-making process

Villagers have been supplied information only if insisted. The mining contract was not made public. In addition, natives of the Khu-ha village were not consulted before initiating the mining activities. Even, they were not given opportunity in the decision making process to decide the fate of their village life and its environment.

Restrictions on the Movements

Local villagers usually go for fishing into the water stream located inside the lime mountain. However, mountain area has been cordoned off to the local population restricting their movement around the Khu-ha Mountain. Since Lime Mountain has been leased to the mining company therefore an intruder can be prosecuted under the Thai law for trespassing.

Right to profit sharing

Though the mining activity has started in 1997, company never intends to share the profit with the local villagers. However, in the name of corporate social responsibility company did pay lip services in the form of meager compensation to few people. There is hardly any meaningful investment in the local infrastructure.

However, on 28 December 2010, with the help of Community Resource Centre (hereafter CRC), a Bangkok based N.G.O., and 4 villagers have filed case to Songkhla khwaeng court against company to pay compensation on liability of damaged house and livelihood for 4 villagers. The 4 villagers asked 150,000 to 300,000 baht each for compensation. The court has accepted to the trial by Black case no. 588/2553. In addition, on 30 December 2010, CRC lawyer and two more villagers have filed case to Songkhla provincial court for asking the mining company to pay compensation of 1,700,000 and 2,700,000 baht each. The court has accepted to be trial by Black case no. 1280/2553.

Current Situation

However despite Thailand being signatory of the U.N. Convention, rights of Khu-ha communities is being violated. Most local people are often burdened with environmental costs and remain marginalized and poor as most have limited employment opportunities; there is no economic share in natural resources wealth extraction, poor community infrastructural development led to the backwardness. Displacements are rampant to make way for mining operations. Corporate social responsibility is not based on big community social development projects but only small donations. There is no major investment in roads, clinics, or developing the area or major agricultural project. In addition to the environmental damage, there is limited access to information and participation in decision and planning process. There is fear and lack of confidence amongst the people to question government and mining companies. However in some cases people have shown remarkable courage to challenge their rights violation, such as Khu-ha natives. Nonetheless, there is limited knowledge of channels to demand and claim the right to benefit from natural resources and other rights. Nonetheless, mining activity obliviously has devastated the lives of Khu-ha villagers. Khu-ha villagers have left no stone unturned to demand their rights. They went every nook and corner to complain their grievance but no avail. In order to fight for their human rights and environmental rights, Community Resource Center came forward to join their struggle by providing them legal aid and advocating their rights at the local, national and international level.

Efforts of Community Resource Centre (CRC)

Along with providing legal advice and advocating community rights, CRC is empowering communities by running folk school which has been quite successful. Thai village communities were made aware about their rights and way to challenge their violations and to get the redress. In addition, C.R.C. lawyers were able to make the villagers voices echoed in the narrow walls of the judiciary and red-tap. The outcome of their effort was the landmark jurisdiction by the Songhkhla khwaeng court, which will be discussed in separate section.

International Standards regarding human rights and Environmental Rights

All rights are human rights including Environmental. Economic, social and Cultural rights (EESCR), in addition, all human rights are universal, indivisible and interdependent and interrelated. For example deprivation of EESC rights constitutes threat to the right to life. International Convention on Economic, Social and Cultural Rights (1966), International Convention and on Civil and Political Rights (1966), African Charter on Human and People’s Rights (1981) and various international environmental conventions and protocols recognizes EESCR.

The Human Dimension of Environmental Law

1972 Stockholm Declaration on the Human Environment declared that ‘Man has the fundamental right to freedom, equality, and adequate conditions of life, in an environment of a quality that permits a life of dignity and well being, and he bears a solemn responsibility to protect and improve the environment for present and future generation (Principle 1 of the Declaration)’. In its simplicity, this statement contained all the questions of the environmental protection. It recognized that the enjoyment of freedom and equality which permits human beings is inseparable from the preservation of an environmental quality which [1]permits human dignity and human welfare (Francioni, 2010, p.44). In 2005, the Council of Europe adopted a ‘Manual on Human Rights and the Environments’ which takes notice of the growing jurisprudence of the Strasbourg Court on the subject and lays down a set of general principles which have a direct impact on the adjudication of environmental claims which are based on specific Convention rights such as rights to life, property and fair hearing as well as private and family life. According to these principles, States are always obliged to take and implement measures to control environmental problems which affect the enjoyment of human rights recognized in the Convention and States have an obligation to provide information relating to serious environmental risk, to ensure public participation in environmental decision-making and access to environmental justice. In its General Comments No. 15, the UN Committee on Economic, Social and Cultural Rights has recognized that Stats are under an obligation to ensure adequate and accessible supply the water for drinking, sanitation, and nutrition in accordance with Article 11 and 12 of the 1966 UN Convention on Economic, Social and Cultural Rights[2].

Economic Rights and Environmental Rights

The European Court and other human rights bodies have developed a rich jurisprudence on the role of human rights in adjudicating the legality of certain environmental impacts on life, property, and the people affected. In Glaims Gold v. US[3] case a Canadian mining company claimed that its investment in the United States has been injured by the American authority’s denial to proceed with mining in a sensitive area of environmental quality and of the cultural importance in Northern California. The arbitral decision issued in June 2009 recognized that the conservation of environmental quality and the cultural values attached to the specific areas- which were of great importance as ancestral land of the local native American tribes- were legitimate aims of the United States justifying the limitation of property rights and other economic interest of the investors. However the Strasbourg Court has made a positive contribution to the construction of an environmental dimension of several rights enshrined in the European Convention on Human Rights (ECHR). In the cases of Lopez Ostra v. Spain (ECHR Series A, No.303 C) and Guerra v. Italy (ECHR Rep, 1988-1, 210), the court ordered that along with State, private parties can be held for their disregard of the environmental obligations. However, in Fadayeva v. Russia (ECtHR Repv, 2005-iv, 255), the court declared that industrial activities with a heavy environmental impact gave rise to the respondent state’s responsibility for failure to regulate private industry when such failures resulted in a form of environmental degradation such as a failure to secure human rights under the Convention. With regard to the right to life, the Court declared in Oneryildiz v. Turkey case that the ‘positive obligation to take all appropriate steps to safeguard for the purposes of the Article 2...’entails above all a primary duty on the State to put in the place a legislative and administrative framework designed to provide effective deterrence against threat to the right to life. In Taskin v. Turkey (Ct HR 1149 2004-X Eur) Court emphasize the procedural duties concerning provision of information and consultation with affected parties as a condition for the fulfillment of the obligations inherent in Article 8 of the Convention (private and family life and for the proper balancing of economic developments goals and human rights.

The UN Convention

Environmental clams have been brought under the UN Human Rights Committee under the minority protection clause of Article 27 of the Convention on Civil and Political Rights. This a cultural provision which expressly refers to the rights of persons belongings to such minorities, rather then to the collective rights of the groups as such. Consistently with this wording, the UN Human Rights Committee has addressed environmental impacts on traditional life of minorities in the perspective of the individual rights of minority members rather than of the community. In Lubicon Lake Band v. Canada, the Human Rights Committee found that the adverse environmental impacts caused by oil and gas extraction on the traditional lands on an indigenous community as a whole, and not on individuals members of the group.

A Landmark Court decision in the case of Khu-ha Mountain

People of Khu-ha village in Ratta-phum district, Songhkhla Province in Southern Thailand won a case against a private mining company in the Khwaeng court. In his decision on 1 August 2011, judge declared that mining could be the major cause of the violation of the human rights. Even though mining company has followed health safety standards, in the case of any health or sickness in mining area, company will be responsible for the compensation. However, judge ordered the company to compensate for the damages to the houses and dust to make the house dirty occurred due to the mining blast. Ironically, in the absence of the law on the flying pieces of stones (during the blasting process) and loudness of blasting in the mining area, company went away scot free. However, Khu-ha natives have decided to appeal into the appeal court in order to stop the mining and to get enough compensation. Nonetheless, mining company, in its utter disregards to the Khu-ha people, mining company did not showed up in the court proceedings. Moreover, the fight to get the justice is going on with the help of CRC.

Contributed by-

Amit King

Institute of Human Rights and Peace

Mahidol University

---

[1] Council of Europe Committee of Experts for the Development of Human Rights, ‘Final Activity Report on Human Rights and the Environment”, 10 Nov. 2005,DH-DEV(2005)06 rev.

[2] General Comments No.15: the right to Water (Arts 11 and 12 ). 26 Nov. 2002, ESCOR, 2003, Supp.2,120.

[3] Glamis Gold Ltd v. Government of the United States of America, available at: www.state.gov./documents/organization/.

เชิญร่วมฟังการพิจารณาคดีครั้งแรก และให้กำลังใจกลุ่มผู้คัดค้านโครงการท่อก๊าซและโรงแยกก๊าซ ไทย-มาเลเซีย ณ ศาลปกครองสุงสุด

เชิญร่วมฟังและให้กำลังใจ การพิจารณาคดีครั้งแรกของศาลปกครองสุงสุด ก่อนครบกำหนด ๙ ปี ของเหตุการณ์สลายการชุมนุมกลุ่มผู้คัดค้านโครงการท่อก๊าซและโรงแยกก๊าซ ไทย-มาเลเซีย เมื่อวันที่ ๒๐ ธันวาคม ๒๕๔๕

โดยที่กลุ่มผู้ชุมนุมได้ยื่นฟ้องสำนักงานตำรวจแห่งชาติต่อศาลปกครองสงขลาว่า การสลายการชุมนุม เมื่อวันที่ ๒๐ ธันวาคม ๒๕๔๕ นั้น เป็นการกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ละเมิดสิทธิและเสรีภาพในการชุมนุมของผู้่ฟ้องคดี ทำให้ไม่อาจชุมนุมได้ตามวัตถุประสงค์ โดยขอให้สำนักงานตำรวจแห่งชาติชดใช้ค่าเสียหายจากการละเมิดสิทธิดังกล่าว เป็นเงินคนละ ๒๐,๐๐๐ บาท รวม ๒๔ คน

ต่อมา ศาลปกครองสงขลาได้มีคำพิพากษาว่า การสลายการชุมนุมกลุ่มผู้คัดค้านโครงการท่อก๊าซและโรงแยกก๊าซไทย-มาเลเซีย ของเจ้าหน้าที่ตำรวจ เมื่อวันที่ ๒๐ ธันวาคม ๒๕๔๕ เป็นการกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ละเมิดเสรีภาพในการชุมนุมซึ่งเป็นสิทธิที่รับรองโดยกฎหมายรัฐธรรมนูญซึ่งเป็นกฎหมายสุงสุด โดยกำหนดให้สำนักงานตำรวจแห่งชาติชดใช้ค่าเสียหายที่เกิดจากการละเมิดสิทธิดังกล่าวแก่ผู้ฟ้องคดีทั้ง ๒๔ ราย ซึ่งเป็นผู้ชุมนุมคนละ ๑๐,๐๐๐ บาท

สำนักงานตำรวจแห่งชาติอุทธรณ์ต่อศาลปกครองสุงสุด แต่ผู้ฟ้องคดีไม่อุทธรณ์

ซึ่ง ในวันที่ ๑๓ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๑๓.๐๐ น. ศาลปกครองสุงสุดได้กำหนดใ้ห้เป็นวันนั่งพิจารณาคดีครั้งแรก โดยในวันดังกล่าวผู้ฟ้องคดีและประชาชนกลุ่มคัดค้านโครงการท่อก๊าซและโรงแยก ก๊าซไทย-มาเลเซีย จะุ้เดินทางจากจังหวัดสงขลา มายังศาลปกครองสูงสุด กรุงเทพมหานคร จำนวน ๕๐ คน เพื่อฟังการนั่งพิจารณาคดีครั้งแรก โดยผู้ฟ้องคดีได้เตรียมยื่นคำแถลงการณ์เป็นลายลักษณ์อักษรเพื่อยื่นต่อศาล และมอบหมายให้ นางสุไรด๊ะ โต๊ะหลี ผู้ฟ้องคดีที่ ๔ เป็นผู้แถลงการณ์ด้วยวาจาต่อศาล

ในวันนั่งพิจารณาคดีครั้งแรก นี้ ตุลาการเจ้าของสำนวนแห่งศาลปกครองสูงสุดจะอ่านสรุปสำนวนของตนให้คู่ความและ ตุลาการท่ายอื่นฟัง หากคู่ความเห็นว่าไม่ถูกต้องก็สามารถคัดค้านได้ในห้องพิจารณา จากนั้นจะให้คู่ความซึ่งได้ยื่นคำแถลงการณ์เป็นลายลักษณ์อักษรและประสงค์จะ แถลงการณ์ด้วยวาจา ได้กล่าวแถลงการณ์ต่อศาล แล้วตุลาการเจ้าของสำนวนจะได้สอบถามตุลาการผุ้แถลงคดีว่าจะแถลงการณ์ด้วย วาจาต่อองค์คณะตุลาการหรือไม่ หากประสงค์ตุลาการณ์ผู้แถลงคดีก็จะแถลงด้วยวาจาต่อศาล แต่หากไม่ประสงค์ ตุลาการเจ้าของสำนวนก็จะจบกระบวนพิจารณา และอ่านรายงานกระบวนพิจารณาให้คู่ความทราบ โดยจะยังไม่ได้กำหนดว่า เมื่อใดจะได้มีการกำหนดอ่านคำพิพากษา

คดีนี้ เป็นคดีที่อาจกล่าวได้ว่า จะเป็นการสร้างบรรทัดฐานว่าด้วยการชุมนุมและการควบคุมการชุมนุม ตลอดไปถึงการใช้อำนาจของเจ้าหน้าที่ในการสลายการชุมนุม และเป็นคดีแรกในประเทศไทยที่ได้มีการฟ้องร้องว่า การสลายการชุมนุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นการกระทำโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย

จึงขอเชิญทุกท่านร่วมรับฟังคดี และให้กำลังใจต่อประชาชนผู้ต่อสู้เพื่อสร้างบรรทัดฐานแก่สังคม และต่อสู้่เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม ที่ใช้่เวลาผ่านมาแล้วเกือบ ๙ ปี โดยขอให้พร้อมเพรียงกันที่ ศาลปกครองสุงสุด ชั้น ๓ ห้องพิจารณาคดีที่ ๔ ในวันอังคารที่ ๑๓ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๑๓.๐๐ น.

Verdict of Vaingchai district biomass power plant case.

This Verdict has came in existence after the hard efforts of Human Rights Lawyer Association of Thailand. This verdict is the verdict of Biomass power plant of the Vaingchai district of Chiang Rai Province.

To read the verdict please click here.

Verdict of Khu Ha case, for reading please click on the photo.

For reading please click on the photo.

Stand together and fight against corporate injustice

My name is Maria Chickedantz, and I’m an American law school student interning at the ERI-Asia legal office this summer. As a first assignment, another intern named Doug MacLean and I were tasked with writing a legal memorandum about mine blasting and causation, and were told that it was for a Thai lawyer to use in a mine blasting suit somewhere in southern Thailand. But we soon realized that the real story went far beyond merely writing a legal memo in the Chiang Mai office when we were dispatched to a small village named Khu-ha in southern Thailand’s Songkhla province.

For the past several years, Khu-ha has been the scene of a struggle between a socially aware community group and a powerful Thai mining company. Khu-ha is situated at the base of a large lime-stone mountain called Khoa Khu-ha—a mountain that has been one of Khu-ha’s symbols for centuries, as well as the source of fresh stream water, lush greenery and home to a high number of bats that inhabit the many caves. Khoa Khu-ha also happens to be located on a large swathe of public land that the Thai government leased a few years ago to the mining company. Since that time, the village of Khu-ha has not been the same because, as soon as the mining company set up shop, it began blowing up Khao Khu-ha with large quantities of dynamite to extract the limestone. When Doug and I arrived in Khu-ha, we saw what looked like a mountain with the entire center blown away into a gaping crater.
However, the community of Khu-ha’s injuries aren't limited to the destruction of their precious Khao Khu-ha. Many people have suffered property damage from the close-range blasts; health problems due to the mine dust; loss of livelihoods from the mine activities; and loss of the general sense of security that they used to have before the massive explosions began launching dust, large stones, and loud booming blasts into the atmosphere on a daily basis. One family owns a duck farm, and as soon as the explosions began, their ducks stopped producing eggs—completely obliterating their family income. Another family's home is falling apart from a cracked foundation as a direct result of the constant explosions, and the family now lives in a home of cracked walls and floors, and bursting water pipes.

Thankfully, Thai lawyer Sor.Rattanamanee Polkla and activist Prashant Bhagat decided to take their case. Sor and Prashant founded the Community Resource Center (CRC) in 2010, and Sor is also a member of the Mekong Legal Network (MLN). ERI has supported CRC by helping with international legal research and sending ERI interns to participate in community meetings and trial observation. With CRC’s backing and Sor’s legal expertise, six villagers of Khu-ha brought two suits against the mining company—one in district court and one in provincial court—for property damage, loss of livelihood and a sense of security, and health related problems caused by the mine blasts. They sought money damages as well as an injunction on any future mining activities. Although there are only four plaintiffs in the first suit, there remain several villagers with standing to join. However, they were threatened by a local gangster who has interests in the mine, and were therefore too afraid to have anything to do with the case. Furthermore, according to Prashant, many people in Thailand think that courts are for trying criminals and not the place to solve the community’s problems.
The mining company reacted to the plaintiffs’ suit with a countersuit for 64 million baht against nine members of the community who have led the campaign against the mine for losses in business due to the halt of its production, because as soon as the suit began the court ordered a moratorium on all activities until a judgment was delivered. This countersuit has been deemed by Sor and Prashant as a tactic to scare the few people who had the courage to file a suit against the mining company in the first place into dropping out of the case. But, according to Sor, the mining company’s countersuit has done nothing but strengthen the entire community’s resolve to seek justice through the Thai legal system. And their resolve paid off—a few weeks ago, the judge ruled in their favor, requiring the mining company to pay damages to the plaintiffs and issuing an injunction against further mining activities.

The six plaintiffs of Khu-ha and those in the community who have protested against the mine have risked violence from a local gangster as well as the potential of losing the case after years of hard work and struggle. But they have held the line by never giving up and placing their trust in the Thai legal system to bring peace and dignity to their community. With this verdict, the community of Khu-ha cannot be made whole again, but what remains of Khao Khu-ha will be salvaged; their lost sense of security at home can be rebuilt; but most importantly, their faith in a unified community—as well as the faith of other communities around the world who read about their struggle—will be restored.

The case of Khu-ha will be a landmark decision in the judicial system of Thailand whose judgment will encourage other victims who suffer from mining to bring their cases to the court. The victory of common villagers against a powerful multinational mining corporation in Thai civil court is a huge victory, and although Sor is certain that the mining company will appeal the judge’s decision, this case will go down in history as an inspiration for all communities around Thailand to stand together and fight against corporate injustice.

ชาวบ้าน "เขาคูหา" ยินดีกับคำพิพากษาศาลแขวง ทีให้บริษัทระเบิดหินชดใช้ค่าเส​ียหาย

ชาวบ้าน "เขาคูหา" ยินดีกับคำพิพากษาศาลแขวง ทีให้บริษัทระเบิดหินชดใช้ค่าเส​ียหาย

เมื่อวันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๙.๐๐ น. ศาลแขวงสงขลา ได้อ่านคำพิพากษาในคดีหมายเลขดำที่ ๕๘๘/๒๕๕๓ ระหว่าง นางเรณู แสงสุวรรณ ที่ ๑, นางวรรณี พรหมคง ที่ ๒, นางเอื้ออารีย์ มีบุญ ที่ ๓ และนางราตรี มณีรัตน์ ที่ ๔ โจทก์ บริษัท พีรพลมายนิ่ง จำกัด จำเลย

โดยศาลอ่านคำพิพากษามีใจความโดยสรุปว่า

การประกอบกิจการของบริษํทจำเลย ก่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ท​ั้งสี่ แม้จำเลยจะอ้างว่าตนเองได้ประกอ​บกิจการภายใต้การอนุญาตและอยู่ใ​นเกณฑ์มาตรฐาน แต่ก็ไม่ได้นำสืบว่ามีการประกอบ​กิจการระเบิดหินในลักษณะใดที่ว่​าเป็นไปตามมาตรฐาน อีกทั้งจำเลยเิองได้เคยชดใช้ค่า​เสียหายให้โจทก์ทั้งสี่มาก่อนแล​้วที่จะมีการฟ้องคดี ย่อมแสดงว่า การประกอบกิจการของจำเลยส่งผลกร​ะทบต่อโจทก์ทั้งสี่ ถือเป็นการกระทำละเมิดต่อโจทก์ท​ั้งสี่

จำเลยมีหน้าที่นำสืบให้เห็นว่า ตนได้ปฏิบัติตามกฎหมาย และไม่ประมาทเลินเล่อ แต่จำเลยก็ไม่ได้นำสืบ ส่วนโจทก์นำสืบให้เห็นว่า จำเลยได้เคยชดใช้ค่าเสียหายแก่โ​จทก์มาก่อน จึงต้องฟังว่า จำเลยกระทำการโดยประมาทเลินเล่อ​ ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย

ส่วนที่จำเลยอ้างว่า คดีขาดอายุความนั้น ปรากฏจากการนำสืบของพยานโจทก์พบ​ว่า จำเลยได้ทำการเบิกวัตถุระเบิดวั​นสุดท้ายวันที่ ๓๑ ธัีนวาคม ๒๕๕๓ และต้องใช้ให้หมด โดยไม่ปรากฏว่าจำเลยได้คืนวัตถุ​ระเบิดแต่อย่างใด ดังนั้น เมื่อโจทก์ทั้งสี่ฟ้องคดีนี้ในว​ันที่ ๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๓ คดีโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ

สำหรับค่าเสียหายที่โจทก์ฟ้องว่​า การระเบิดหินของจำเลยทำให้บ้านเ​รือนของโจทก์แตกร้าว ศาลเห็นว่า ราคาที่โจทก์อ้างฟ้องเป็นราคาที​่กำหนดโดยช่าง และได้มีการตรวจสอบจากส่วนราชกา​ร จึงกำหนดให้เต็มตามที่ฟ้อง แต่ค่าวัสดุที่ต้องมีราคาสูงขึ้​นภายหลังจากการประเมิน ๕% ไม่กำหนดให้

สำหรับค่าเสียหายเกี่ยวกับฝุ่น ศา่ลเห็นว่า ไม่ปรากฎหลักฐานเกี่ยวกับสุขภาพ​ จึงกำหนดให้เพียงค่าฝุ่นที่ทำให​้บ้านเรือนสกปรก โดยกำหนดให้เป็นเดือนละ ๑,๐๐๐ บาท เป็นเวลา ๑ ปี ตามที่จำเลยได้เคยจ่ายให้กับโจท​ก์บางราย

สำหรับค่าหินหล่นใส่ ศาลเห็นว่า ไม่ปรากฏว่าโจทก์ได้รับความเสีย​หายจากหินหล่นใส่ตัวหรือบ้าน เป็นเพียงความหวาดกลัว ซึ่งเห็นว่าเป็นการคิดค่าเสียหา​ยทางจิตใจ ซึ่งไม่มีกฎหมายกำหนดให้คิดค่าเ​สียหายทางจิตใจ จึงไม่กำหนดค่าเสียหายให้ในส่วน​นนี้

สำหรับค่าเสียงดังจากการระเบิดห​ิน ศาลไม่ได้กล่าวถึง แต่เข้าใจได้ว่าน่าจะเ็ป็นเช่นเ​ดียวกับค่าหินหล่นใส่ คือมองว่าเป็นค่าเสียหายทางจิตใ​จ

ศาลจึงพิพากษาให้จำเลยชดใช้ค่าเ​ สียหายให้แก่โจทก์ทั้งสี่ ดังนี้

ให้ชดใช้แก่โจทก์ที่ ๑ เป็นเงิน ๑๐๒,๔๐๙.๒๐ บาท

ให้ชดใช้แก่โจทก์ที่ ๒ เป็นเงิน ๖๘,๐๔๘ บาท

ให้ชดใช้แก่โจทก์ที่ ๓ เป็นเงิน ๒๐๐,๑๐๙ บาท

ให้ชดใช้แก่โจทก์ที่ ๔ เป็นเงิน ๙๐,๗๖๐ บาท

พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ ๗.๕ ต่อปี นับแต่วันฟ้อง (๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๓) ไปจนกว่าจะชำระเสร็จแ่ก่โจทก์ทั้งสี่

และให้จำเลยชดใช้ค่าฤชาธรรมเนีย​มและค่าทนายความแทนโจทก์ทั้งสี่​ โดยกำหนดค่าทนายความให้ ๖,๐๐๐ บาท

โดยในวันฟังคำพิพากษา โจทก์ทั้งสี่ไปพร้อมเพรียงกัน และมีประชาชนจากเครือข่ายอนุรัก​ษ์เขาคูหามาร่วมรับฟังคำพิพากษา​ด้วย ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นผู้่ที่เป็นโจ​ทก์ที่ฟ้องคดีในแบบเดียวกันต่อบ​ริษัทที่ระเบิดหิน แต่อยู่ในการพิจารณาคดีของศาลจั​งหวัด และอีกส่วนหนึ่งเ็ป็นแกนนำที่ถู​กบริษัทจำเลยในคดีนี้ ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการที่รณ​รงค์จนกระทั่งส่วนราชการยังไม่ต​่อสัมปทานให้ทำเหมือง โดยกลุ่มนี้ถูกบริษัทดังกล่าวเร​ียกร้องถึง ๖๔ ล้านบาทเศษ นอกจากนี้ ยังมีผู้สื่อข่าวเข้าร่วมรับฟัง​คดีนี้ด้วย

หลังจากฟังคำพิพากษาแล้ว กลุ่มโจทก์ทั้งสี่และชาวบ้านต่า​งยินดีกับคำพิพากษา ที่กำหนดแนวทา​งการเยียวยาความเสียหายที่เกิด​แก่ชุมชนของตน แต่ก็ยังพิจารณากันเรื่องที่ศาล​ไม่ได้กำหนดค่าเสียหายเกี่ยวกับ​เสียงและหินหล่นใส่

จากการพิจารณาคำพิพากษา พบว่า ศาลได้พิจารณาคดีนี้ตามแนวทางคด​ีสิ่งแวดล้อม ในหลักเรื่องผู้ก่อมลพิษเป็นผู้​จ่าย เนื่องจากศาลเห็นว่า จำเลยมีหน้าที่ต้องพิสูจน์ว่า เป็นเหตุสุดวิสัย หรือเป็นไปตามคำสั่งของเจ้าหน้า​ที่่ หรือเป็นเพราะเหตุของผู้ได้รับผ​ลกระทบเอง ซึ่งปรากฏว่าจำเลยไม่ได้นำสืบใน​ส่วนนี้โต้แย้ง

อีกทั้ง คำพิพากษาได้ยืนยันในลักษณะที่ว่า แม้จะมีการตรวจสอบว่า ผลจากการประกอบกิจการไม่มีสิ่งใ​ดเกินค่ามาตรฐาน ไม่ว่าจะเป็นฝุ่นหรือเสียง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องร​ับผิดชอบต่อความเดือดร้อนของประ​ชาชนที่ี่ได้อ้างว่าได้รับผลกระ​ทบจากการประกอบกิจการ เมื่อพิสูจน์ได้ว่ามีผลกระทบเกิ​ดขึ้นจริง แม้จะเ็ป็นไปโดยไม่เกินค่ามาตรฐ​าน จำเลยก็ยังต้องรับผิดชอบชดใช้ค่​าเสียหายในฐานะผู้ก่อมลพิษ

แต่ที่น่าสนใจไปกว่านั้น เนื่องจากศาลมองว่า ค่าหวาดกลัวหินหล่นใ่ส่ หรือค่าที่เสียงดังทำให้ตกใจกลั​ว เป็น "ค่าเสียหายทางจิตใจ" ซึ่งไม่มีกฎหมายกำหนดให้ชดใช้ ทำให้ศาลไม่ได้พิพากษาให้จำเลยช​ดเชยค่าเสียหา่ยในส่วนนี้ ทำให้เห็นว่า กฎหมายไทยยังคงล้าหลัง ไม่สนใจว่า แท้จริงแล้ว ความเสียหายทางจิตใจ เป็นความเสียหายประเภทหนึ่งที่ต​้องได้รับการเยียวยา กรณีไม่ได้รวมถึงค่าเสียหายทางส​ุขภาพจิต แต่หมายถึงความเสียหายทางจิตใจ ในเชิงความรู้สึก ซึ่งในกฎหมายต่างประเทศ เช่น อเมริกา หรือยุโรป มีการกำหนดค่าเสียหายในส่วนนี้เ​ยียวยาต่อผู้ได้รับผลกระทบไว้ด้​วย

คำพิพากษาคดีนี้ จึงเป็นทั้งคดีตัวอย่างสำหรับ "ค่ามาตรฐานมลพิษ ไม่มีค่าเท่ากับ ค่าของความเป็นมนุษย์" แม้มลพิษไม่เกินมาตรฐาน แต่คนในชุมชนได้รับผลกระทบ ผู้ก่อมลพิษก็ต้องรับผิดชดใช้

แต่อย่างไรก็ตาม เราคงยังต้องต่อสู้กันต่อไป เพื่อให้เกิดบรรทัดฐาน การเยียวยา "ความเสียหายทางจิตใจ"

you are most welcome to here the verdict.

เชิญร่วมให้กำลังใจพี่น้อง "เขาคูหา" ฟังคำพิพากษาวันจันทร์ที่ ๑ สิงหาคม นี้ เวลา ๙ โมงเช้า ที่ศาลแขวงสงขลา คดีฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการระ​เบิดหิน Please support people of "Khuha Mountain" by observing to listen the verdict on liability of Mining company at Kwaeng Songkhla Court on 1st August 2011 at 9am

เชิญร่วมสังเกตุการณ์คดีและให้กำลังใจพี่น้อง "เขาคูหา" ณ ศาลแขวงสงขลา

วันที่ 29 มิถุนายน - 1 กรกฎาคม นี้ เวลา 9.00 - 16.30 น. ณ ศาลแขวงสงขลา นัดสืบพยานโจทก์และพยานจำเลย คดีที่พี่น้องเขาคูหาฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการระเบิดหินของบริษัทผู้รับ สัมปทาน ขอเชิญทุกท่านร่วมเข้าฟังการพิจารณาคดี เพื่อสัีงเกตการณ์คดี และเพื่อให้กำลังใจพี่น้องเขาคูหา ที่นอกจากได้รับความเสียหายจากการระเบิดหินแล้ว ขณะนี้ยังต้องตกเป็นจำเลยต่อสู้คดีที่บริษัทฟ้องเรียกค่าเสียหายจากการที่ บริษัทไม่ได้ต่อสัมปทานเป็นเงินถึง 69 ล้านบาท ร่วมไปให้กำลังใจตามใันเวลาข้างต้น

ศูนย์ข้อมูลชุมชนได้รับ ช่วยเหลือดำเนินคดีนี้ให้แก่พี่น้องเขาคูหา และเห็นว่า เป็นโอกาสอันดี หากมีบุคคลจากหลายภาคส่วนไปร่วมให้กำลังใจ

โดยในวันที่ 29 มิถุนายน เป็นวันนัดสืบพยานโจทก์วันสุดท้าย ซึ่งจะมีเจ้าหน้าที่รัฐที่มีหน้าที่ในการตรวจสอบ ควบคุม การประกอบกิจการของเหมือง และ นายเอกชัย อิสระทะ ซึ่งเป็นแกนนำในการร่วมกับชาวบ้านลูกขึ้นต่อสู่กับเหมืองดังกล่าว

ในวันที่ 30 มิถุนายน และ 1 กรกฎาคม จะเป็นวันนัดสืบพยานจำเลย คือ บริษัทเหมืองแร่

โดย คดีนี้ได้นัดสืบพยานมาตั้งแต่วันที่ 21 มิถุนายน ที่ผ่านมา ซึ่งโจทก์ทั้งหมดได้เข้าเบิกความต่อศาล รวมทั้งประชาชนในพื้นที่เขาคูหา เพื่อให้ข้อมูลถึงความเสียหายที่เกิดขึ้นกับชุมชนและโจทก์ในคดีนี้ นอกจากนี้ มีนพ.นิรันดร์ พิทักษ์วัชระ ประธานคณะอุนกรรมการสิทธิมนุษยชนด้านสิทธิชุมชน ได้เข้าเบิกความว่า ไม่ควรต่อสัมปทานเหมืองอีกต่อไป เพราะกระทบชุมชน ส่วนนพ.สุภัทร ฮาสุวรรณกิจ เข้าเบิกความในฐานะแพทย์ผู้เชี่ยวชาญกรณ๊ฝุ่นสัมพันธ์กับอาการแพ้อากาศของ ชาวบ้านในพื้นที่

กรณีการฟ้องเรียกค่าเสียหายของโจทก์ในคดี นี้ เป็นการฟ้องเรียกค่าเสียหายสำหรับบ้านแตกร้าว เสียงดัง ฝุ่น โดยนอกจากโจทก์ในคดีนี้แล้ว ยังมีการฟ้องคดีต่อศาลจังหวัดสงขลาสำหรับโจทก์อีกสองคน เนื่องจากโจทก์ทั้งสองดังกล่าวได้รับความเสียหายเกินกว่า 300,000 บาท ซึ่งต้องไปแยกฟ้องต่อศาลจังหวัด โดยคดีดังกล่าวจะขึ้นศาลในเดือนมีนาคม 2555

ต่อ มา เมื่อวันที่ 26 มิถุนายน ที่ผ่านมา แกนนำของกลุ่มคัดค้านการต่อสัมปทานเขาคูหารวม 9 คน ได้รับหมายเรียกจากศาลจังหวัดสงขลา โดยระบุว่า ทั้งหมดถูกบริษัทเหมืองฟ้องเรียกค่าเสียหายอันเกิดจากการที่ถูกคัดค้านจน เป็นเหตุให้ไม่ได้รับการต่อสัมปทาน เรียกค่าเสียหายรวม 64 ล้านบาท

ศูนย์ ข้อมูลชุมชนจึงเรียนเชิญทุกท่านไปให้กำลังใจแก่พี่น้องเขาคูหา สำหรับการที่เขาได้ลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อสิทธิของตน พิทักษ์ชุมชน สิ่งแวดล้อม และทรัพยากรธรรมชาติ

ดูข้อมูลภาษาอังกฤษบางส่วนที่นี่ http://crcthai.blogspot.com/2011/02/khu-ha-land-of-struggle.html

ดูภาพบางส่วนที่นี่ http://www.facebook.com/media/set/?set=a.184208208299870.54674.100001320767733

The struggle to obtain ownership on ancestral land in Thailand

Community Resource Centre

This article tells the story of three villagers from north east Thailand, and their journey to realizing their land rights. Unfortunately, one of them died before seeing the fruits of his labor. The story takes place in Thailand’s Surin province, Muang Surin district, which shares an international boundary with Cambodia.

Surin has its own unique history regarding civilization and rich natural resources. In the process of development and to ensure the security of the Thai state, many people were denied their rights, including the residents of the four villages of Than, Than Thai, Pra and Yang.

Wife of an ex-army man, Ms Nopparat, 47 years old, was born in Than village. Her father, late Mr Boonrod Prajunbarn, was the first to initiate the struggle against land grabbing. The location of their village was the source of the problem; all four villages are located just besides the military cantonment. Around four decades before, the army tried to expand its cantonment area and acquire the villages to be part of the cantonment. The military claims that the four villages are military land.

According to Nopparat however, this is their ancestral village, although she does not know for how long her ancestors have lived here. After completing her primary education, Nopparat was compelled to help her parents in the family work. In this way she learned about farming and construction work. At the age of 13 in 1977, it was a shock to her that the piece of land that was their livelihood would be acquired by the military. When her father initiated his struggle against such land grabbing, her family faced many problems and threats. Her father was arrested and detained many times by the police and military without any prosecution. All the men in all four villages were staying outside the villages to save themselves from the military and police. Coincidentally, it was also the time when the communist movement was raising its voice in Thailand; it was hence very easy to declare someone as a communist. Her father was also declared communist by the local authorities, simply for protesting to protect his land. Despite all the problems he was very daring and full of enthusiasm, and never thought to give up the fight.

Boonrod approached all the relevant authorities to obtain a remedy to this problem, such as the Surin governor, land office, ministry of defense, ministry of interior and ombudsman, but with no success. He and 45 other villagers then approached the administrative court and finally the Surin provincial court with this problem. Finally in 2003, before his court case finished, he left this world because of critical lung disease. His daughter believed that he left this world with an unhappy soul.

Ms Nopparat decided to take over her father’s responsibility to get justice for their ancestral land. She initially coaxed her younger brother to take up this role, but after awhile her brother became inactive, leaving her no choice but to follow up her father’s work herself.

As activists, we were surprised that a lady who had hardly completed her primary education was talking about land issues, community rights and military power. We were more shocked when in response to our question of ‘what does communist mean’, she said ‘terrorist’. We tried to explain to her that communists are not terrorists, but she only knew that her father was arrested and detained because, as the authorities said, he was a ‘communist’, a ‘terrorist’. She added that her father was detained without any prosecution for many months on numerous occasions, and once he even ran away to become a priest, thinking that the police and army would not suspect a priest of such activities.

When we asked her the current situation, she informed us that the department of treasury would like to declare this area as public land, which they would give the villagers on lease. This is the outcome of the negotiation judgment of 2007, after her father’s case was dismissed in court. Nopparat had no choice but to accept this outcome, although she asked us “Why should we have to pay rent for our ancestral land?” We had no answer. According to Nopparat, they now have access to regular water and electricity, as well as a village council like the country’s other villages, with the four villages becoming one registered village known as “Chalerm Prakiet Village”. However, she added, till today we are supposed to be tenants on our own land.

Ms Phromporn Phumpuang is known as Mae Tiu (Mother Tiu) in the village of Than Thai, where she married a native villager who is an ex-army man. From 1977, she has continuously been doing farming in the village, not knowing there was any land dispute. At that time, she lived in Surin city, but spent most of her day in the paddy fields and with her cows. She later came to the conclusion that it is not easy to take care of her cows and field by living in the city, and decided to just stay in the village. In 2004, she built a small wooden house and started living and working there. This was the time when the case of ownership was in court.

She learnt that in 1980 the military had tried to displace the villagers from the four villages of Than, Than Thai, Pra and Yang, and since then, whenever the villagers protested in front of the Provincial Governor’s office or other places in Muang Surin district, she always tried to provide food to them. Sometimes the villagers were dispersed and arrested, she added.

Phromporn is co-owner of this land; after her marriage with Mr Somkit, this land was given to them by her in laws. Retired from the military, Somkit has kept himself away from the land struggle so as not to lose his pension from the department of defense, which is a possibility if he steps forward to claim land ownership. The pension is important for them because nowadays they do not have any cows, only their paddy field, which is not enough for their daily needs.

Mae Tiu joined a group of villagers to pursue their land ownership after Boonrod brought his case to the administrative court in 2003. The group comprised of 46 villagers from four villages. The case asked the court to stop the proceedings of the authorities to declare their ancestral land as public land and instead grant them the title deed. Ever since 2007, when Boonrod’s case was dismissed, all cases have been settled by negotiation. In their case as well, the negotiation judgment requires the authorities to provide land leases for the 46 villagers. These villagers and their family can normally use the land until the land leases are set up, after which they will have to pay rent for their land.

While waiting for the leasing process, Mae Tiu was charged for public land trespassing in 2010 by the military. She went to see the police three times and has given evidence that she is not guilty, but the police still sent her case to the prosecutor for prosecution. She has so far reported to the prosecutor three times, with the next reporting scheduled for 20 April 2011. She has no idea what will be happen on her case. When asked if she knew why she had been charged, she replied that it might be because the military thought she was the leader of the group protesting against the military’s land grabbing. No other villagers in her group have been charged.

Phromporn Phumpuang is a 64-year-old lady with only three years of primary education, but she knows well the value of the land. Today, she has taken on an organizing role, particularly when there are ongoing court proceedings. She disperses information to the villagers and worked on establishing an emergency fund for legal and follow up expenses. Although the villagers are getting legal aid from the Lawyers Council of Thailand, they need a common fund to follow up the case, as the Council cannot bear all the expenses for documentation and so forth. This emergency fund is thus very useful for them, with every house contributing 50 baht per month.

The Treasury department is now attempting to do the demarcation work regarding the area of public land. When this is done, they will prepare the land leasing document, which means the villagers will have to pay rent to remain on their ancestral land. While something may be better than nothing, the villagers are not happy with this state of affairs, and vow to carry on their struggle for ownership of their ancestral land.